Tito je na čelo Jugoslavije došao nakon pobjede partizanskog pokreta, koji je predvodio, u Drugom svjetskom ratu. Već 1948. odbacio je Rezoluciju Informbiroa komunističkih partija i odolijevao snažnom Staljinovom pritisku, nakon čega je godinama vješto balansirao između istočnog i zapadnog bloka, izborivši sasvim osobenu poziciju Jugoslavije kao čelnice Pokreta nesvrstanih.

Njegova uloga u Pokretu nesvrstanih, u poznijoj fazi, posebno je upamćena po dosljednom nastojanju da se nesvrstani zadrže po strani od uticaja pojedinih problokovski opredijeljenih članica.

U unutrašnjoj politici ostavio je uređenje koje se na kraju pokazalo kao neodrživo za funkcionisanje SFRJ, poput Ustava iz 1974, koji je praktično razvlastio državu na račun republika.

Tito se razbolio u 88. godini, ali ga to nije spriječilo da učestvuje na Samitu nesvrstanih u Havani 1979. Novu 1980. dočekao je u Karađorđevu, ali nije mogao da stoji, pa je čestitku narodima Jugoslavije izgovorio sjedeći.

Tri dana kasnije smješten je u Klinički centar u Ljubljani zbog začepljenja butne i potkoljenične arterije, a 20. januara amputirana mu je lijeva noga, dok su mu tokom februara otkazali bubrezi, a zatim su se javili problemi sa srcem i plućima.

Umro je 4. maja u 15 sati i pet minuta, a njegovoj sahrani je prisustvovalo preko 200 istaknutih ličnosti iz cijelog svijeta.

Samo deceniju nakon što je preminuo, u Jugoslaviji je buknuo niz krvavih građanskih ratova, koji su doveli i do kraja SFRJ, prenosi rtcg.me.