Foto: JU Narodna Biblioteka Budva

Prvi je projekcija art-dokumentarnog filma „Svetlost i senke - i umetnike ubijaju, zar ne?” u produkciji Kulturnog centra Vojvodine „Miloš Crnjanski”, produkcijske kuće „Ramonda” iz Beograda, a u režiji prof. Dragoljuba Elčića i prvi je film posvećen znamenitom slikaru nakon 65 godina, otkad je 1958. „Puteve” snimio proslavljeni Aleksandar Saša Petrović. U nastavku programa, iste večeri, priča o slikaru Savi Šumanoviću nastavlja prikazom romana „Jelen noći“, Dragana Jovanovića Danilova.

Film „Svetlost i senke - i umetnike ubijaju, zar ne?” koji je premijerno prikazan krajem februara u Galeriji Matice srpske, za kratko vrijeme osvojio je veliki broj međunarodnih nagrada najprije u Aziji, gdje je na filmskom festivali u indijskom Kalalu proglašen najboljim dokumentarcem. Potom je uslijedio niz nagrada, ukupno njih trideset, na filmskim festivalima u Južnoj Koreji, Dubaiju, Maleziji, Saudijskoj Arabiji, Kataru, Grčkoj, Francuskoj, a stigli su i pozivi sa festivala u Londonu, Krajovi, Oslu i Bodenu.

Ovo ostvarenje, rađeno poetikom slike, zvuka i tišine, jedinstveno je po tome što je autorski tim snimio više od 400 najznačajnijih originalnih Šumanovićevih umjetničkih djela koja se nalaze u galerijama Srbije, Hrvatske, Makedonije i Bosne i Hercegovine.



Naziv romana „Jelen noći“, prema riječima autora Dragana Jovanovića Danilova, je izazov, putokaz i jasna indikacija čitaocu i dolazi iz Šumanovićevih snova u kojima je on sebe vidio kao jelena koji trči kroz noć.

Danilov, erudita i vrstan poznavalac slikarstva, spaja i izmiruje uzbudljivo prozno tkanje i briljantno napisan dijaloški esej o Šumanovićevom slikarstvu. Poznati ali i tajnoviti život Save Šumanovića, naročito njegov boravak u Parizu, pružio mu je izvanredne mogućnosti za jedno romaneskno uobličavanje: „Jelen noći nije romansirana biografija, niti nekakva komemorativna proza, već jedan pripovedani život, ali i fikcija. Kao i Vavilonska kula i roman je sazdan na fikciji. U mom romanu se laž izmišljenog i imaginiziranog prenosi kao istina. Međutim, osim toga što je fikcija, roman je i svedočanstvo. Želeo sam da dođem do nekih još neispričanih priča i tajnih pripovesti o Savi Šumanoviću. A one su se najčešće krile u snovima i tamnim ogledalima nesvesnog. Nastojao sam da čujem glasove iz prošlosti (a oni se mogu čuti samo u sadašnjosti) da vaskrsnem jedno prošlo vreme i da ličnu sudbinu Save Šumanovića ukrstim sa istorijskim iskustvom. Zanimale su me sudbinske sile koje su Šumanovića nosile, ti neverovatni preokreti sudbi“.