U tom smislu, njegovo petoknjižje o Beogradu i Zemunu je bilo u fokusu razgovora, posebno njegov prošle godine objavljeni roman
TUĐINE. Osim ovog romana, Marojevićevo petoknjižje čine i naslovi DVADESET I ČETIRI ZIDA, PARTER, BEOGRAĐANKE i PRAVE BEOGRAĐANKE.
Objašnjavajući nastanak zbirke priča BEOGRAĐANKE koje su napisane u ženskom ključu, Marojević je govorio o delikatnom i subverzivnom pristupu ženskoj psihologiji.

Posebno u inovativnoj priči „Unutra“ koja na originalan način objedinjuje teme otuđenja i virtuelnog seksa. Svoju poetsku poziciju Marojević i u sljedećoj knjizi, romanu PRAVE BEOGRAĐANKE, vidi u kontekstu hiperrealizma kao spisateljske prakse, uveliko prošaran parodijskim i detektivskim segmentima u prozi. Istakao je da je hibridna konstrukcija žanrovskih
opredjeljenja bila najzahvalniji okvir za predstavljanje jednog ličnog pogleda na svijet i savremeno srpsko društvo.

O potrebi pisca da svoja objavljena djela iznova dopunjuje u drugom izdanju, govorio je kroz temu rata u romanu ŠNIT. Navodeći primjer velikog američkog pjesnika Volta Vitmena čije je
svako novo izdanje zbirke VLATI TRAVE bilo drugačije (dopunjeno i izmijenjeno), prihvatio je kao autor legitimno pravo da svoja djela smatra otvorenim. Marojevićev roman TUĐINE je posljednje djelo ovog autora. Napisao je roman etnofikcije,
termina koji je sam Marojević „stvorio“ u nastojanju da koriguje pažnju čitaoca ka realtivnosti etniciteta i značaju fikcije. Tema koju roman pokriva je pervertirano lično iskustvo i tranzicijske decenije, na prepoznatljivom putu od Crne Gore (konkretno Risan i
Boka Kotorska) do Beograda. Završetak romana pada u vrijeme NATO bombardovanja Jugoslavije 1999. godine, na jedan neočekivan način, opštim krajem u čudnovato uređenom skloništu na Novom Beogradu.

Pri kraju razgovora, na postavljeno pitanje – Montenegro ili Karadag? – odgovor Igora Marojevića je bio – Karadag.